Jak mówi jedna z legend, początki herbaty sięgają 2737 roku p.n.e., w którym cesarz Shennong upuścił liście herbaty do filiżanki z gorącą wodą, przypadkowo zaparzając herbaciany napar. Ciężko jest jednak dokładnie określić pierwsze datowania herbaty, wiadomo jednak, że od dawna znali ją Chińczycy, a pierwsze zapiski na ten temat sięgają dopiero X wieku p.n.e.

Herbatę tak naprawdę po raz pierwszy przywieźli mnisi na Półwysep Koreański w V wieku n.e., a stamtąd już dotarła ona do Japonii. Kultura związana z piciem herbaty przyjęła się w obu krajach całkowicie różnorodnie. W Japonii parzenie herbaty stało się ceremonią, nawiązującą do ascetycznej filozofii i estetyki buddyzmu zen. Jest to sztuka, która odznacza się umiłowaniem piękna określana jako kult oparty na adoracji piękna istniejącego pośród przyziemnych realiów codziennej egzystencji. W Chinach zaś, obrzędy picia herbaty są różne i charakterystyczne np. dla różnych mniejszości narodowych, natomiast szacunek, jakim darzą Chińczycy herbatę, można dostrzec, chociażby w tradycyjnych zaślubinach, gdzie herbata stanowi ich kluczowy element.

Jeśli chodzi o Europę, to pierwsi z herbatą zetknęli się Rosjanie podczas podboju Syberii i kontaktów dyplomatycznych z Chinami. W Rosji herbata nazywana jest czajem. Jest to intensywny napar przygotowywany w samowarze. Do Europy herbatę przywieźli Holendrzy, a do Anglii w 1658 roku dotarła dzięki kupcowi. W połowie XIX w. Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska rozpoczęła uprawę na wielką skalę sadzonek herbaty, sprowadzonych prosto z Chin.