HERBATA – HISTORIA POPULARNOŚCI I KULTURA PICIA

Jak mówi jedna z legend, początki herbaty sięgają 2737 roku p.n.e., w którym cesarz Shennong upuścił liście herbaty do filiżanki z gorącą wodą, przypadkowo zaparzając herbaciany napar. Ciężko jest jednak dokładnie określić pierwsze datowania herbaty, wiadomo jednak, że od dawna znali ją Chińczycy, a pierwsze zapiski na ten temat sięgają dopiero X wieku p.n.e.

Herbatę tak naprawdę po raz pierwszy przywieźli mnisi na Półwysep Koreański w V wieku n.e., a stamtąd już dotarła ona do Japonii. Kultura związana z piciem herbaty przyjęła się w obu krajach całkowicie różnorodnie. W Japonii parzenie herbaty stało się ceremonią, nawiązującą do ascetycznej filozofii i estetyki buddyzmu zen. Jest to sztuka, która odznacza się umiłowaniem piękna określana jako kult oparty na adoracji piękna istniejącego pośród przyziemnych realiów codziennej egzystencji. W Chinach zaś, obrzędy picia herbaty są różne i charakterystyczne np. dla różnych mniejszości narodowych, natomiast szacunek, jakim darzą Chińczycy herbatę, można dostrzec, chociażby w tradycyjnych zaślubinach, gdzie herbata stanowi ich kluczowy element.

Jeśli chodzi o Europę, to pierwsi z herbatą zetknęli się Rosjanie podczas podboju Syberii i kontaktów dyplomatycznych z Chinami. W Rosji herbata nazywana jest czajem. Jest to intensywny napar przygotowywany w samowarze. Do Europy herbatę przywieźli Holendrzy, a do Anglii w 1658 roku dotarła dzięki kupcowi. W połowie XIX w. Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska rozpoczęła uprawę na wielką skalę sadzonek herbaty, sprowadzonych prosto z Chin.

Herbata w Polsce

Pierwsze Polskie datowania herbaty sięgają 1664 roku, dotarła ona do nas z Francji. Początkowo traktowano napar z herbaty jako ziele lecznicze, a popularność jej picia rozpowszechniła się dopiero w drugiej połowie XVIII wieku. Z racji tak wysokiej wartości herbaty, spożywano ją jedynie na dworach królewskich, magnackich oraz przez szlachtę.

Ciekawostki:

1) Brytyjski „FIVE O CLOCK” – jest to bardzo znany, brytyjski rytuał herbaciany. Pochodzi on z XIX wieku prawdopodobnie za sprawą księżnej Anny Bedford. Głodna pomiędzy posiłkami, po kryjomu prosiła obsługę o herbatę i ciastko. Gdy słodka tajemnica wyszła na jaw, spodziewała się szyderstwa, jednak zostało to pozytywnie odebrane i wprowadzone do codziennego życia. Dzięki temu wśród kobiet stał się popularny popołudniowy rytuał spotkań, w którym można było pozwolić sobie na odpoczynek od ciasnego gorsetu i ubranie się w luźniejsze kreacje. Każda Gospodyni w tym czasie mogła zaprosić gości, pochwalić się zastawą stołową i wykwintną herbatą. To, co jeszcze wyróżnia Brytyjczyków, to nietypowe picie herbaty – z „kleksem mleka”.

2) W Azji natomiast herbata przygotowywana jest całkowicie nietypowo. Gotuje się ją w wodzie, do której kolejno dodaje się mleko, jaja i sól. Następnie ubija wszystko w beczkach do uzyskania jednolitej konsystencji.

3) W Mongoli herbacianym zwyczajem przyrządzania jest prasowanie zielonej herbaty, następnie gotowanie jej w mleku, do tego dodając masło lub łój barani, a także mąkę i sól.

Sale!