Herbata zielona klasyczna Bi Luo Chun
W prowincji Jiangsu, w pobliżu jeziora Dongting, uprawiana jest jedna z najsłynniejszych zielonych herbat w Chinach. Wytwarza się ją z młodych, świeżych pączków herbacianych, zrywanych w pierwszych, wiosennych miesiącach. Według zbieraczy, najszlachetniejsze są liście zbierane po zimowym przesileniu, przed Qingming Jie – Świętem Czystej Jasności (chińskie święto zmarłych). Na plantacjach w pobliżu miasta Suzhou sadzi się krzewy herbaciane, ale również drzewka owocowe. Pełnią one dwie role – osłaniają herbatę przed nadmierną ilością słońca, a także przekazują słodki aromat owoców.
Z herbatą wiąże się kilka legend. Jedną z nich datuje się na czasy panowania dynastii Ming. Według niej młoda zbieraczka podczas pracy włożyła garść zielonych liści za dekolt (ponieważ nie zmieściły się w jej koszu). Liście, ogrzane ciepłem ciała, zaczęły bardzo intensywnie i przyjemnie pachnieć. Inne, zazdrosne zbieraczki nazwały dziewczynę xia sha ren xiang czyli „strasznie pachnąca”. Na szczęście herbatą młodej Chinki poczęstowano wizytującego w tym regionie cesarza Kangxi, który zachwycił się smakiem i aromatem naparu. Władca polecił zmienić nieelegancką nazwę na Bi Luo Chun – „wiosenny zielony ślimak”. Nazwa podkreślała nie tylko porę zbiorów herbaty, ale też wygląd liści (które ręcznie zwijane w spirale przypominały ślimaki) i miejsce (pochodziły z krzewów rosnących na górze Biluofeng). Jeśli wierzyć legendom, od tamtej pory inne zbieraczki brały przed pracą gorącą kąpiel i umieszczały liście herbaty pod swoim ubraniem.
Herbata Bi Luo Chun posiada orzeźwiający, intensywny aromat. Wśród chińskich zielonych herbat, „wiosenny zielony ślimak” wyróżnia się bardzo intensywnym aromatem. W lekko słodkim smaku czuć kwiatowe, lekkie nuty. Delikatna jest też sama herbata – na jeden kilogram potrzeba kilkunastu tysięcy herbacianych pączków.
